Ζούμε σε μια χώρα -τη μόνη θα έλεγα- που κάθε φορά γκρινιάζουμε -για τα πάντα, αλλά κυρίως- για συγκεκριμένες Παγκόσμιες Ημέρες. Αυτές που μας ενοχλούν περισσότερο είναι η Ημέρα των Ερωτευμένων και η Ημέρα της Γυναίκας. Εκτός του ότι θα επρεπε να μας προβληματίσει η ανάγκη να καθιερωθούν αυτές οι ημέρες ως παγκόσμιες, θα έπρεπε να μας προβληματίσει περισσότερο η λογική του "εγώ δεν γιορτάζω". Έχουμε τόσο φόβο να δείξουμε συναίσθημα και αποκηρύσσουμε τη Γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου; Φοβόμαστε γενικώς; Δεν το έχω καταλάβει. Ας αφήσουμε την εμπορική διάσταση της ημέρας. Ας μπούμε στην ουσία. Είναι ξενόφερτη γιορτή; Μην τη γιορτάζεις. Γιόρτασε τη 13η Φεβρουαρίου, των Ακύλλα και Πρίσκιλλας αποστόλων, που είναι το ζευγάρι των αγίων της ορθοδοξίας. Ναι, υπάρχει και αυτό. Αλλά σταμάτα να είσαι τόσο γκρίζος και αφοριστικός. Και προσπάθησε να αντιληφθείς την ανάγκη που επέβαλε την καθιέρωση της ημέρας του έρωτα! Και πάμε στην Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας . Δεν είναι γιορτή. Αλλά είναι απόδο
Nunca lo creí y siempre insistí en lo contrario cuando me decían que el tiempo es el mejor médico para la herida del amor traicionado. Es tan extraño cómo se desvanece la memoria, cómo se desvanece la sensación de dolor, cómo se disuelve la fantasía del sueño. Todo un pasado lejano que ya no te toca. Palabras, promesas, votos... Un eco olvidado en el paso del tiempo. Formas, respiraciones, toques... Una sensación anticuada Imágenes, momentos, sentimientos... Un recuerdo desvanecido Eso es lo que merecíamos. Tal vez... Tal vez no tuvimos el corazón para vivirlo. Tal vez no fuimos lo suficientemente valientes para vencer el tiempo, el dolor. No estábamos listos para reclamar nuestra propia eternidad. Y al final, nos quedamos con el dolor y la soledad... Una vez. Más. Ahora. Finalmente