ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ζούμε σε μια χώρα -τη μόνη θα έλεγα- που κάθε φορά γκρινιάζουμε -για τα πάντα, αλλά κυρίως- για συγκεκριμένες Παγκόσμιες Ημέρες. Αυτές που μας ενοχλούν περισσότερο είναι η Ημέρα των Ερωτευμένων και η Ημέρα της Γυναίκας. Εκτός του ότι θα επρεπε να μας προβληματίσει η ανάγκη να καθιερωθούν αυτές οι ημέρες ως παγκόσμιες, θα έπρεπε να μας προβληματίσει περισσότερο η λογική του "εγώ δεν γιορτάζω". Έχουμε τόσο φόβο να δείξουμε συναίσθημα και αποκηρύσσουμε τη Γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου; Φοβόμαστε γενικώς; Δεν το έχω καταλάβει. Ας αφήσουμε την εμπορική διάσταση της ημέρας. Ας μπούμε στην ουσία. Είναι ξενόφερτη γιορτή; Μην τη γιορτάζεις. Γιόρτασε τη 13η Φεβρουαρίου, των Ακύλλα και Πρίσκιλλας αποστόλων, που είναι το ζευγάρι των αγίων της ορθοδοξίας. Ναι, υπάρχει και αυτό. Αλλά σταμάτα να είσαι τόσο γκρίζος και αφοριστικός. Και προσπάθησε να αντιληφθείς την ανάγκη που επέβαλε την καθιέρωση της ημέρας του έρωτα! Και πάμε στην Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας . Δεν είναι γιορτή. Αλλά είναι απόδο

Nunca lo creí y siempre insistí en lo contrario cuando me decían que el tiempo es el mejor médico para la herida del amor traicionado. Es tan extraño cómo se desvanece la memoria, cómo se desvanece la sensación de dolor, cómo se disuelve la fantasía del sueño. Todo un pasado lejano que ya no te toca. Palabras, promesas, votos... Un eco olvidado en el paso del tiempo. Formas, respiraciones, toques... Una sensación anticuada Imágenes, momentos, sentimientos... Un recuerdo desvanecido Eso es lo que merecíamos. Tal vez... Tal vez no tuvimos el corazón para vivirlo. Tal vez no fuimos lo suficientemente valientes para vencer el tiempo, el dolor. No estábamos listos para reclamar nuestra propia eternidad. Y al final, nos quedamos con el dolor y la soledad... Una vez. Más. Ahora. Finalmente

Ποτέ δεν το πίστευα και πάντα επέμενα για το αντίθετο όταν μου έλεγαν ότι ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός για την πληγή του προδομένου έρωτα. Είναι τόσο περίεργο πως ξεθωριάζει η ανάμνηση, πώς χάνεται η αίσθηση της οδύνης, πώς διαλύεται η ονειροφαντασία. Όλα ένα μακρινό παρελθόν που πλέον δεν σ' αγγίζει. Λόγια, υποσχέσεις, όρκοι... Μια ηχώ ξεχασμένη στο πέρασμα του χρόνου Μορφές, ανάσες, αγγίγματα... Μια ξεπερασμένη αίσθηση Εικόνες, στιγμές, συναισθήματα... Μια ξεθωριασμένη ανάμνηση Αυτό μας άξιζε. Ίσως... Ίσως δεν είχαμε την καρδιά να το ζήσουμε. Ίσως δεν ήμασταν αρκετά γενναίοι για να νικήσουμε τον χρόνο, τον πόνο. Δεν ήμασταν έτοιμοι να διεκδικήσουμε τη δική μας αιωνιότητα. Και τελικά έμειναν ο πόνος και η μοναξιά... Κάποτε. Πλέον. Πια. Τέλος

 Το 2023 δεν ήταν το πιο ελπιδοφόρο έτος. Ερχοταν έπειτα από μία πολύ δύσκολη για εμένα διετία, που έδινα μάχη με τους προσωπικούς μου δαίμονες και τα σκοτάδια μου.  Λίγες ημέρες πριν από το τέλος του έτους έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο. Αποχαιρέτισα το 2022 από το κρεβάτι καθώς περνούσα σε πολύ βαριά μορφή κορονοϊό. Πίστευα ότι δεν θα με έβρισκε το 2023, ένιωθα να χάνομαι. Οκτώ μήνες μετά είχα άλλο ένα τροχαίο, που μου υπενθύμισε όχι ότι είμαι ζωντανή, αλλά ότι έχω ακόμη την ευκαιρία να διορθώσω τα κακώς κείμενα της ζωής μου και να είμαι ευγνώμων που είμαι ακόμη εδώ, να ζω τα όνειρά μου! Ναι, λίγοι άνθρωποι από το στενό μου περιβάλλον γνωρίζουν τα ανδραγαθήματά μου, αλλά το αποτέλεσμα το βιώνετε όλοι όσοι είστε στη ζωή μου με κάποιον τρόπο. Δεν ξέρω αν ποτέ ο άνθρωπος είναι έτοιμος να φύγει ή αν θέλει να φύγει. Ξέρω όμως ότι όσο είσαι σ' αυτόν τον πλανήτη, καν'το να αξίζει! Να ζεις, να αγαπάς, να ανασαίνεις! Μην αφήνεις κακίες, δεύτερε

Bell Blog: Στις Νότες του Έρωτα: Στη μουσική πρωτεύουσα της Α... :   Η Έλενα Αντωνίου , έχοντας πίσω της έντεκα μυθιστορήματα με συνολικές πωλήσεις που ξεπερνούν τα 60.000 αντίτυπα, επιστρέφει αυτή τη φορά μ...

" Αξίζει, αναμφίβολα, να διαβαστεί από κάθε αναγνώστη που αναζητά να διαβάσει μία ρομαντική ιστορία με επίπεδο και σοβαρότητα !" Αυτό έγραφε μεταξύ άλλων η αγαπημένη Βασιλική σχετικά με το βιβλίο μου "Στην τελευταία στροφή". Χαμογελώ συγκινημένη γιατί σκέφτομαι τα βήματα που έκανα από τη συγγραφική μου... γέννηση μέχρι εκείνη τη στιγμή που η Βασιλική έγραφε εκείνη την άποψη. Μόλις είχε κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο μου από τη Silk και είχα ξεκινήσει την περιοδεία με συναντήσεις γνωριμίας και υπογραφές αντιτύπων. Πέρα από τις λατρεμένες φίλες και αναγνώστριες που με αγκάλιασαν, έγινα δεκτή με σκεπτικισμό τουλάχιστον και σίγουρα με δυσπιστία από το κοινό που συναντούσα. Οι περισσότεροι μου έλεγαν ότι είμαι πολύ ψηλή για συγγραφέας (not), πολύ νέα για συγγραφέας (not), πολύ αδύνατη για συγγραφέας (not) ή πολύ όμορφη (not). Προφανώς ο καθένας κάπως είχε στο μυαλό του έναν/μία συγγραφέα και σίγουρα η εικόνα μου ερχόταν σε αντιδιαστολή με τη φαντασίωσή τους. Δεν ήξερα ό